Unravel – recenzja

Pamiętacie tę jedyną prezentację gry na E3, na której jeden z nieznanych twórców bardzo przejmował się możliwością pokazania swojego dzieła światu? Czasem urywał mu się głos i dosłownie trzęsły się ręce. Jeden z developerów studia Coldwood Interactive swoją prawdziwością porwał masę graczy, a na jego twór czekałem od tamtej zapowiedzi. Nawet jeśli gra nie byłaby jakaś bardzo dobra, to kupiłbym ją, żeby tacy ludzie jak on, mogli spełniać swoje marzenia. Po premierze wiem, że platformówka okazała się świetna, może nawet ocierająca się o geniusz. Pan nazywa się Martin Sahalin, a jego gra – Unravel.


Unravel to na pierwszy rzut oka zwykła gra platformowa, przypominająca Little Big Planet czy Limbo. Rzeczywiście ma ona coś w sobie, z tych dwóch tytułów, aczkolwiek niech to was nie zmyli. Jest to zupełnie inne, nowe przeżycie.Kierujemy tu Yarny’m, czyli ludzikiem zrobionym z czerwonej włóczki, który przeżywa na nowo i stara się odzyskać wspomnienia pewnej rodziny. Robi to uzupełniając album rodzinny, który po każdym poziomie dostaje nową porcję prawdziwych zdjęć. Unravel to historia o przemijaniu. Poza radosnymi fotografiami, możemy również ujrzeć te bardziej melancholijne czy wręcz lekko depresyjne. Ukazują to też poziomy – zaczynamy od lekkiej, ciepłej wiosny, przechodzimy w lato, jesień, a na końcu w srogą i okrutną zimę. Na dodatek Yarny chodząc, cały czas traci za sobą włóczkę. Możemy dojść do takiego momentu, gdzie widzimy sam jego szkielet.

Zostając przy włóczce, chciałbym powiedzieć, że „system włóczkowy” to jedna z najlepszych i najciekawszych mechanik w grach wideo. Yarny może chwytać się włókna, które już zostawił za swoimi plecami, przyciągając się do niego, czy używając jako liny. Bohater ma też możliwość wyrzucania włóczki ręką. Dzięki temu może bujać się albo przyciągać się do niektórych, niedostępnych inaczej, miejsc. Ostatnią umiejętnością małego stworka to przywiązywanie dzianiny do miejsc wyraźnie przeznaczonych do tego. Z grubej nici możemy zrobić trampolinę, po której Yarny może skakać, by dostać się wyżej.

Skoro tracimy włóczkę w miarę chodzenia, a potem stajemy się szkieletem postaci, to co robić? Co jakiś czas na naszej drodze, zauważamy miejsca, gdzie znajduje się kawałek czerwonej dzianiny, którą bohater może do siebie przywiązać i tym samym zregenerować się. 

Wielką rolę w Unravel odgrywa zaawansowana fizyka. Głównie na tym systemie opierają się zagadki logiczne w grze. Niektóre są naprawdę skomplikowane i mogą zablokować nas na kilkanaście minut w jednym miejscu. Bardzo dobrze wykorzystują „system włóczkowy”.

Jedną z pierwszych rzeczy, która rzuciła mi się w oczy to przepiękna oprawa graficzna. Spodziewałem się ładnej gry, a Unravel jest jedną z najurodziwszych platformówek w jakie grałem. W tle leci bardzo pasująca do gry, nienarzucająca się muzyka.

Moją pozytywną opinię o grze potęguje główny bohater. Yarny jest taki uroczy we wszystkim co robi. Dzięki dużej ilości animacji, ludzik zdaje się ożywać na naszych ekranach. Każdy upadek stworka i każdy jego sukces wywołują uśmiech na naszych twarzach. Przez to, że bohater jest mały, każdy napotkany krab, ptak czy wąż wygląda ogromnie. Jest to bardzo immersyjne.

Widziałem, że zdania na temat gry są bardzo podzielone. Choć mi gra przypadła do gustu, wielu osobom się nie spodobała. Warto samemu kupić i sprawdzić – mieć swoje zdanie o grze. Miło spędziłem czas w tym niezwykłym świecie inspirowanym krajobrazami Skandynawii. Na pewno kiedyś znowu odpalę tę grę i znów wcielę się w Yarny’ego.

Gra została wydana na PC, PS4, i XONE. Ja grałem w nią na PlayStation.