Najpierw piorunujący singiel Run, później genialny The Sky Is A Neighborhood. Najnowsza płyta naszych melodyjnie hałaśliwych ulubieńców Foo Fighters Concrete And Gold zapowiadała się niczym grom z jasnego nieba.
Pomimo upływu trzech lat od ostatniego krążka Sonic Highways Dave Grohl nie pozwolił zapomnieć nam o sobie i swoim zespole. Trzeba powiedzieć, że kto jak kto, ale Dave posiada ten dar. Jest marketingowym zwierzęciem. Zawsze znajdzie sposób, aby pojawić się w odpowiednim miejscu, zaznaczyć swoją obecność. Jak nie genialna trasa koncertowa, to przepiękna ep-ka Saint Cecilia. Nawet nieszczęścia przekuwa w sukces. Tak, chodzi mi o złamaną nogę, która na długie tygodnie stała się koncertowym symbolem. Tron z gitar robił różnicę.
Jednocześnie to właśnie Grohl jest tym typem pozytywnego świra, którego każdy chciałby przytulić, a Foo Fighters potrafi łączyć pokolenia, co widać na koncertach. Dave może więcej i wymagamy od niego więcej.
Póki co dwoi się i troi, aby sprostać „naszym wymaganiom” :). Ta wzmożona aktywność, która przejawia się nie tylko na muzycznym polu, rozpoczęła się chyba z genialnym albumem Wasting Lights. Spotkanie po latach z legendarnym producentem Butchem Vigiem przyniosło rewelacyjne efekty. Do dziś to jeden z moich ulubionych krążków. Cudowne melodie, otoczone selektywnymi i jednocześnie pełnymi mięsa, gitarowymi riffami sprawiają, że wciąż wracam do Wasting Lights z przyjemnością.
Kolejnym krokiem był niesamowity dokument Back And Forth, który sprawił, że historia grupy odżyła na nowo. Czy Sound City był efektem filmowego zacięcia Dave’a, skatalizowanym przez dokument? Tego nie wiem, ale otrzymaliśmy kolejną porcję fantastycznej muzyki i obraz, który nie tylko otwierał oczy na muzyczne dzieje, rozbrzmiewające w ścianach Sound City Studio, ale uczył przede wszystkim tolerancji. Grohl pokazał, że muzyczne style są tylko umowną granicą, a to co może łączyć ludzi to talent, unoszący się nad kolejnymi piosenkami.
W podobnym duchu utrzymany był kolejny obraz. Edukacja, tolerancja i miłość do muzyki to w skrócie streszczenie serialu Sonic Highways, który był jednym z najbardziej wyczekiwanych przeze mnie i jeszcze kilka osób… prawda PaBin? 🙂 Każdy kolejny przystanek na muzycznej mapie USA był małym świętem w moim telewizorze. Efektem tych podróży był krążek Sonic Highways. Zaledwie osiem numerów, które były ciosem, a w połączeniu z obrazem wryły się w głowę i zostawiły pozytywne ślady.
To póki co wciąż magiczna płyta, którą trudno będzie przyćmić przez długie miesiące i może lata. Świeżość i elegancja z jaką Grohl, Vig i reszta ekipy łączyli style, odnajdywali pozornie sprzeczne elementy i zespajali je w doskonałą całość wciąż zachwyca. Pomimo upływu trzech lata zarówno film, jak i muzyka nie pokryły się patyną i myślę, że będą aktualne jeszcze bardzo długo. O takim dziele można powiedzieć, że to błysk geniuszu, a nawet cały snop światła.
Co nowego zaprezentuje nam nasz muzyczny superbohater na nowej płycie? Tu jakiś fragmencik na koncercie, tu kolejny kawałek, napięcie rosło. Nagle trach, bum, bęc i pierdut. Znienacka wpada Run. Ogień i woda wymieszana w diabelskim kotle miodu. Słuchałem chyba kilkanaście razy – pozdrawiam moich wyrozumiałych sąsiadów. Wyborne połączenie White Limo z I Am A River. Teledysk, jak zwykle z jajem czego chcieć więcej. To jakby numer będący kwintesencją i echem dwóch poprzednich albumów.
Kolejny The Sky Is Neighborhood to klasyczny Foo Fighters. Genialne partie wokalne, gitarowe pochody, emocje bez zbytniego darcia ryja, w stylu Chylińskiej (sorry Aga). Wszystko się zgadza. Jeszcze udostępniony przed premierą The Line, który pięknie dopełnia brzmieniowo dwa pierwsze numery. Brzmi jak połączenie Sugar (kapeli Boba Moulda) z beatles-owskimi zapachami.
Tak wiem. Mogliśmy usłyszeć na Openerze, jeszcze przed premierą La Dee Da, jednak ja zanim nie posłucham całej płyty, nie lubię słuchać koncertowych wrzutek. Tym bardziej, że numer nie powalił mnie. No nie jest to miłość od pierwszego usłyszenia. Oczywiście earwarm-owy riff będzie się wbijał, raz za razem, za każdym razem i w końcu uleży się, ale piszę to dziś, a nie za miesiąc.
Wsiadam do samochodu i gram po raz pierwszy Foo Fighters Concrete And Gold. Po jakimś czasie zdaje sobie sprawę, że tak na prawdę nie słucham, ale tylko słyszę. Jakoś te numery przelatują swoją masą, stłaczają się swoją powtarzalnością, jakimś przebeatlesowaniem, patentami które nie uderzają i nie zachwycają od pierwszych dźwięków. Make It Right gdzieś poszło bokiem, szepczący i intrygujący z początku Dirty Water zamyka się kolejną powtórką ze ściany gitar, której brak tej słodkiej subtelności The Sky Is Neighborhood i The Line.
Wreszcie jest Arrows. Cudowny od pierwszego do ostatniego uderzenia w struny. Czwarty doskonały przyjaciel z Concrete And Gold wykuł sobie drogę do muzycznego serca.
Happy Ever After (Zero Hour) taki plumkający przyjemniaczek, w którym jakby za dużo Across The Universe. Czy tylko ja to słyszę? Sunday Rain zalicza przyłożenie, chociaż przez głos Taylora nie brzmi do końca jak typowe Foo Fighters, ale da się przy nim dobrze tańczyć. I tu zasadniczo mogłoby się wszystko skończyć, a tytułowy numer dobrze odnalazłby się na jakimś bisajdzie.
Oczywiście Dave jak zwykle z wdziękiem potrafi wszystko wyjaśnić, w końcu przedni z niego gaduła, a historyjkami sypie jak z rękawa.
Pomimo wielu zachwytów, wzniosłych epitetów i górnolotnych porównań, jakie spotkałem w sieci na temat Foo Fighters Concrete And Gold, nie mogę się z nimi zgodzić w 100 %. Dla mnie to nie arcydzieło, a po prostu dobra płyta. Trochę nużąca w całości, ale podana w wybranych odcinkach daje radę.
Według mnie pojawienie się jako producenta Grega Kurstina nie wnosi nic nowego. Foo Fighters stracili soczystość i selektywność, którą wniósł do ich nagrań Butch Vig. Przypomnijcie sobie Rope. Te gitary tak pięknie ze sobą gadały i uzupełniały się, lecąc obok siebie w uścisku w każdym momencie. To nowe brzmienie trochę siadło. Stało się ciemniejsze, mniej czytelne. Zbyt często zamiast energetycznego uderzenia, mamy zwykły łomot.
Tak samo goście, którzy pojawiają się na płycie – Justin Timberlake, Paul McCartney czy Alison Mosshart – wydają się być tylko marketingowym zabiegiem albo kumpelskim jajem. Nie wnoszą nic nowego do krążka jak było chociażby z Bobem Mouldem na Wasting Lights, że o bohaterach Sonic Highways nie wspomnę.
Tak więc na kolejne arcydzieło Foo Fighters jeszcze poczekam, słuchając ulubionych kawałków z Foo Fighters Concrete And Gold i kochając chłopaków miłością wielką 🙂
Foo Fighters Concrete And Gold:
1. T-Shirt
2. Run
3. Make It Right
4. The Sky Is A Neighborhood
5. La Dee Da
6. Dirty Water
7. Arrows
8. Happy Ever After (Zero Hour)
9. Sunday Rain
10. The Line
11. Concrete and Gold
ps. i tak chciałbym pośpiewać z nimi kiedyś, jeśli nie w samochodzie to w radiowym studio 🙂
Foo Fighters Carpool Karaoke
